روز شمار این وبلاگ

فکر میکنم تا قبل از August o7, 2005 بخوبی نمیدانستم که وبلاگ چیست. فقط میدانستم که راه اندازیش کار 2 دقیقه است و میشود در آن هر چه میخواهی نوشت, ایران سوم یا چهارم در دنیاست و برایم هم جای تعجب و هم جای افتخار بود, عده ای بخاطر نوشتن در وبلاگ زندانی شده اند و آخر اینکه یک آقائی در تورنتو بنام حسین درخشان هست که تمام این رشد وبلاگهای فارسی مدیون اوست. بخوبی تفاوت یک سایت و وبلاگ را نمیفهمیدم. سایتها را پرمحتوی تر و وبلاگها را سایتهائی پر از ضعف تلقی میکردم که خواندنشان تلف وقت است.اصلا نیازی به نوشتن در من زنده نشده بود تا:

َAugust 07, 2005:
در این روز به تماشای فیلم 13 به کارگردانی وحید رهبانی و با شرکت هدیه تهرانی رفتم. تبلیغات این فیلم در مطبوعات تورنتو روی توقیف شدن این فیلم در ایران تکیه میکرد. کارگردان در مصاحبه ای علت توقیف فیلم را بی حجاب بازی کردن هدیه تهرانی ذکر میکرد. تمام مطبوعات پر بود از آگهی این فیلم و اینطور به نظر میرسید که شاهد یک بعد از ظهر یکشنبه به یاد ماندنی باشیم زیرا شاهد کار جدیدی هستیم و برای من شجاعت و جسارت کارگردان و همینطور هدیه تهرانی عجیب بود و مگر آنها نمیخواستند در ایران زندگی کنند؟ ولی جریان شکل دیگری رقم خورد و آن بعد از ظهر را تبدیل به یکی از جنجالی ترین صحنه هائی کرد که همه فقط داد میزدند و صدای اعتراض من میان صدها صدا گم شد( جریان آن جلسه را اینجا بخوانید).به خانه که رسیدم عصبانی بودم, حرف ناگفته ای داشتم که باید میگفتم و اینجا بود که یادم به weblog افتاد.

همان شب google را search کردم تا رسیدم به blogspot.com و و بلاگی را بنام canontoronto ثبت کردم و بعد از نصب فونتهای فارسی ولی بدون لیبل فارسی خوشخیالنه شروع به نوشتن کردم ولی عجیب بود که کلمات برای خودشان به هرجائی میخواستند میرفتند. دیدم اینطور امکان ندارد و دوباره search کردم تا رسیدم به دستورالعمل اقای درخشان که درباره نوشتن در بلاگر بود. در آن لحظات آقای درخشان حکم یک قدیس را برای من داشت. شروع کردم به پیاده کردن دستورالعمل ایشان که خیلی هم با حوصله و دقیق نوشته شده بود ولی نمیشد که نمیشد غافل از اینکه این دستورالعمل مربوط به چند سال پیش است , اون زمانی که blogger برای آرشیو template مستقل داشته است.