مقدمه ای بر مرامنامه

مطلبی را که در پست بعدی ارائه خواهم کرد گمان میکنم اولین پست در نوع خودش در وبلاگشهر باشد. رسم بوده است که از خود مختصرا بنویسند و از علایقشان به فیلم و موزیک و ... ولی فکر نمیکنم کسی به این طول و تفصیل از سیر تا پیاز تفکرش را از ساده ترین و پیش پا افتاده ترین مسائل تا پیچیده ترین و بحث انگیزترین نوشته باشد. کتاب نیست. خلاصه ای از پشت پرده ذهن من از وبلاگنویسی است. واکنش من به کجی های وبلاگشهر است. از تعاریف تا اخلاق تا روشها و قواعد. پستی که در پی خواهد آمد طولانی ترین پست من تاکنون است. حاصل تجربیات من در مدتی است که وبلاگ داشته ام.

گرچه ساعتها روی آن کار کرده ام ولی هر بار به نظرم رسیده است که تا پختگی و آن چیزی که مرا راضی کند روزها فاصله دارد. پر از تناقض و خطاهای منطقی است ولی هر چه هست کورش اسلام زاده و برداشتش از وبلاگنویسی و وبلاگشهر در این لحظه است.

آن را منتشر میکنم تا پیش از اینکه دیگران آنرا بخوانند، و شاید چراغ راهی برای آنان باشد، خودم را موظف به حرکتی هدفدار و منسجم بدانم. این مرامنامه چراغ راهنمای من از این پس خواهد بود و نهایت سعی من عمل به آن است. میخواهم حرکت من در وبلاگشهر منبعث از یک تئوری باشد.

آرزوی من ارتباط خوانندگان من با آن است. انتقاد، راهنمائی، نقد آن چیزی است که آرزویش را دارم. نمیدانم. شاید هم کسانی پیدا شوند که از این رویه الگو بگیرند و کاری شبیه را برای خود انجام دهند. مسلماً این مرامنامه آخرین مرامنامه نخواهد بود و حتماً کسانی بهتر از این را خواهند نوشت. کسانی پیدا خواهند شد که رویه ای عملی تر و بهتر از رویه من را پیش روی جویندگان راه و روش وبلاگنویسی قرار خواهند داد. هر چه هست این بضاعت فعلی من و در طبق اخلاص، برای شماست. شما دوستان و هموطنان من از هر مرام و مسلک.

پی نوشت: مرامنامه دنیای وبلاگ