یک داستان واقعی از وبلاگشهر

در همان بحبوحه سرقت "لیست وبلاگهای فارسی ایرانیان جهان"، توسط هموطنی ساکن آمریکا، و اینکه دو دلم که آیا "خودسوزی فرهنگی" کنم یا نه، با وبلاگ هموطنی آشنا میشوم.

ایشان ساکن ایران است، عنوان دکترا دارد ( که البته با آقایان مزیدی و مجیدی اشتباه نشود)، سابقه چند ساله در وبلاگ نویسی دارد، روزانه نزدیک 1000 بازدید کننده دارد، وبلاگی با مطالب منحصر به فرد دارد، سوابق تحقیق دارد و ... که متاسفانه بیشتر از این نمیتوانم بگویم.

ایشان در وبلاگشان لطف میکنند و به من لینک میدهند و من لینک را موکول به تغییر قالبهای دو وبلاگم. در آخرین ایمیل فی مابین، حدود 2 ماه پیش، ایشان از من تقاضای همکاری مشترک در یک پروژه تحقیقی میکنند.

به این پروژه بی نهایت علاقمندم و قسمت عمده تجربه من در وبلاگنویسی با آن مرتبط است. بلافاصله شروع به خواندن وبلاگشان میکنم. مطالب شیرین و مواضع بی نقص است و هر لحظه به یقین بیشتری میرسم که ایمیلی به این فرد فاضل بزنم و جواب قبولی و اینکه، این برایم نهایت افتخار است که با شما همکاری داشته باشم، ارسال کنم. چند مطلب وبلاگشان مرتبط با حال و روزی است که در سرقت لیستم دارم. خوشحال میشوم که ایشان یکی از معدود وبلاگنویسانی است که سیستماتیک درباره کپی رایت و حفظ حقوق مولف نوشته است. تا اینکه شروع به خواندن مقاله جالب دیگری میکنم و ...

به ناگاه کلمات برایم آشنا میشوند و هرچه جلوتر میروم متعجب تر میشوم که اینها آشناست و به ناگاه دنیا دور سرم میچرخد ... با عجله به وبلاگ خودم میروم و به یقین میرسم که 2 پاراگراف کامل از نوشته های 2 سال پیش من در مقاله ایشان وجود دارد. رعایت کپی رایت هم نشده است و لینکی هم در کار نیست ... وای که چقدر دیدن این مطالب سخت بود. از سارق لیست انتظار نداشتم که به هموطن دیگر چنین جفا کند و حالا یک وبلاگنویس با سابقه، تحصیلکرده، محقق به من چنین جفائی را کرده است. دلم کمتر میسوخت اگر داد حفظ حقوق پدیدآورندگان را نمیداد. بارها وبلاگنویسی تازه کار مطالب من را به نام خود قالب زده است و ککم هم نگزیده است و با خودم فکر کرده ام مگر من نمینویسم که خوانده شود. چه فرق میکند. ولی ولی ولی این یکی کاملا متفاوت است...

واکنش اولیه من افشاء این مسئله هست. تمام شواهد و مدارک را نگهداری میکنم، نزدیک 20 آدرس ایمیل از مرتبطین ایشان که همه شناخته شده و معتبرند جمع میکنم ولی در نهایت ... دلم نمیآید که چنین با آبروی کسی بازی کنم. عکسهایش را که در وبلاگش میبینم آدم متشخصی است و ... خلاصه جنگی در وجدانم دارم.

خلاصه اینکه نزدیک 2 ماه است در میان زمین و آسمان گیر کرده ام. یک دلم میگوید که احوال وی را عبرت مردم سازم. این راه، به نوعی خدمت به جامعه و در راستای هدف من، مبارزه با ناقضین کپی رایت هم هست. ولی از طرف دیگر فکر میکنم که همه مان همین هستیم. کم یا زیاد. شعار میدهیم و عمل نمیکنیم. ریا و دوروئی فراوان در ما وجود دارد و ... خلاصه که هنوز هیچ کاری نکرده ام. ایمیلی نزده ام، اعتراضی نکرده ام ... شما به من بگوئید چه کنم؟

پی نوشت: دوست عزیزم صالح از وبلاگ در جستجوی کلمات پستی دارد تحت عنوان بی اعتمادی به اعتماد که در آن از سرقت مطلبش توسط روزنامه اعتماد ملی میگوید. مطالعه این مطلب و کامنتهای این پست من را متقاعد کرد که ابعاد تخلف در رعایت حقوق صاجبان اثر ابعادی بسیار گسترده تر از آنی دارد که فکر میکردم.